2020 yılının Eylül ayında yapılan operasyonların ardından birçok HDP’li siyasetçinin tutuklandığı, ancak 2021 yılının Nisan ayında başlanabilen ve Kobane Davası olarak bilinen yargılamaların üçüncü yılında savunmalar sürerken 6-7 Ekim başkaldırısına dair devrimci tutumun tarif edilmesi komünistlerin önünde hâlâ bir görev olarak duruyor. Operasyonların, açılan davanın amacı ve niteliğine dair yapılacak tespitler ve takınılacak devrimci tutumun anlaşılması için, 6-7 Ekim’de olanların hatırlanmasının faydalı olacağı düşüncesiyle 2020 Ekim’inde yayımladığımız “Seçimle Değil Devrimle Gidecek!” başlıklı yazının ilgili kısımlarını yeniden paylaşmak istedik.
—
Kobanê kantonunu IŞİD’in kuşatma altına almasına direnen halk, Ortadoğu’da devrimci dalgaların yayılmasında kritik bir odak haline geldi, emekçilerin, ezilenlerin ayağa kalkışının canlı kanıtı oldu. Rojava’daki devrimin boğulmasını isteyen ABD’nin karşısında bölgede bağımsız bir güç olarak varlığını tanıtmak isteyen AKP gerek silah ve mühimmat yardımlarıyla gerek Rojava’ya gidecek yardımların önünü keserek, Kobanê’nin dördüncü tarafını kuşatan güç ve Kürtlerin birleşmesinin önündeki engel olarak yerini korudu. AKP’nin Kemalizmini en keskin şekilde gösterdiği Kobanê kuşatması, AKP’nin 12 Eylül rejiminin karanlık bir devamı olduğunu her zamankinden çok hissettirmişti. Kuşatma üzerine HDP’nin sonrasında eve dönün dediği çağrısıyla Türkiye’nin birçok yerinde Rojava ve Kobanê’ye destek eylemleri düzenlendi.
Çözüm süreci boyunca barış ve kardeşlik şiarlarıyla caka satan AKP’nin Kürtleri sindirme görevini IŞİD’e yüklediği Kobanê Savunmasına karşı takınılan tutumlar da çeşitliydi. Rojava Devrimi’ni iyi ihtimalle topal bırakıp kendisine muhtaç etme niyetindeki emperyalist güçlerden medet umanlardan, hükümete çağrılar yapanlara, Amerikancı muhalefete yanaşarak pasifist bir çizgiye hapsolanlara kadar, hiçbiri, Kobanê’deki kuşatmanın sonlandırılmasını talep eden bir pozisyonu savunmadı. Bu pek çeşitli tutumlara sembolik düzlemde kalan, somutluktan uzak eylemler katıldı. Bunların sonucu olarak yaşanansa, Kobanê’nin Esad rejiminin insafına terk edilmesi oldu. Bunların karşısında KöZ sayfalarında vurguladığımız ise, Kobanê hattının devrim hattı olduğu gerçeği ve dayanışma eylemlerin kitleselleştirilmesi, akabinde bu eylemlerin AKP ve Erdoğan’a karşı örgütlenecek emekçi-ezilen seferberliğinde bir basamak olarak kullanılması gerektiği yönündeki devrimci tutumdu. Aradan altı sene geçtikten sonra, o günlerde Kobanê için halkı sokağa çağıranlar ve iki gün sonra bu çağrıdan dönenler arasından, bugün 6-7 Ekim Başkaldırısı’nı savunanların sayısı bir elin parmaklarını geçmemektedir. Eylemlerin bir hükümet provokasyonu olduğu söylemi ve konan devrimci iradeyi yok sayma, tüm solun içinde dönedurduğu reformist, parlamentarist çukurun en belirgin göstergesidir.
“Demokrasi Mücadelesi” İçinde Bulunanlar Tutuklamalara Ne Diyor?
İktidarın Kobanê eylemleri çerçevesinde başlattığı operasyona yönelik çeşitli sol akımların bugünkü tutumları, Kobanê’de yaşananların nasıl hasıraltı edildiğini görmek açısından ibretliktir. TKP’ye göre, AKP’nin operasyonlarla gündemi “kendi suçlarını ifşa edenlere” saldırarak bu suçların üzerini örttüklerini söyleyerek, Kobanê Başkaldırısı’nda yaşananları hükümetin provokasyonu sonucunda gerçekleşmiş bir mağduriyet hikayesi olarak sunmaktadır. “Baskı, korku ve faşizmle, rejimin mağdurlarını hedef alan” AKP, eylemlerde halkın iradesini değil, kendi şiddet politikalarının acı sonuçlarının üstünü kapamaktadır demekte, başkaldırıyı suç olarak değerlendirmektedir. Seçimlerde HDP’nin Millet İttifakı içindeki pozisyonunu yıpratmaya çalışan Bahçeli’nin önderlik ettiği Cumhur İttifakı’nın operasyonlarının, 6-7 Ekim’de olmayan hükümet provokasyonunun altı yıl sonra “ifşa edilmesinden” korktuğu düşüncesiyse en iyi tabirle saflıktır. TKH da burjuva hukukundan medet uman pozisyonun bir adım gerisine düşmemiş, operasyonları “hukuki değil, siyasi olmakla” suçlamıştır. “Sistemin faşizan karakteri”ni gözler önüne seren bu saldırılar, açıklamak ihtiyacı görmedikleri “Kuzey Suriye ve Irak’taki emperyalist politikalar”ın bir parçası olarak değerlendirilmiştir. Kobanê için yaşanan başkaldırıdaki devrimci dinamiği yok sayan bir tutumun daha, buradan gelmiş olması şaşırtıcı değildir. 2017’de HTKP çağrısıyla “Bizi yok sayanlara biz varız, biz halkız diyelim.” diyerek kurulan TİP ise, TKH’ın bile gerisine düşerek, Kobanê Ayaklanması’ndaki halkın iradesini savunmak şöyle dursun, bir “tweet” atarak geçiştirdiği operasyonlarla ilgili bir açıklama yapma gereği bile duymamıştır.
Operasyonun ana muhatabı HDP, “barış ve demokrasi umuduna darbe” olarak nitelendirdiği saldırıları, eylemlerde partilerinin sorumluluğu olmadığını vurgulayarak Türkiyelileşme adı altında yürütülen kimliksizleşme projesinin en önemli odağı olduğunu bir kez daha gözler önüne sermiştir. Bir seçim partisine dönüşerek seçim matematikleriyle hesap yapan HDP, kitlelerin seferberliğinin önündeki engel olarak durmaktadır. Erdoğan’ın İmamoğlu projesi arkasında sıralanan bir dizi sol akımla birlikte “en geniş antifaşist blok”la geriletildiği için bir intikam operasyonu düzenlediği fikriyse baştan aşağı eskimiş, çaresiz kalmış parlamentarist hayallerin vazgeçilmez argümanı olarak dillerine yerleşmiştir.
HDP bileşenlerinden ESP’nin tutumunun kendi tutuklu militanlarından çok herkesi “HDP çevresinde kenetlenmeye” çağıran bir hatta olması ilginç olsa da şaşırılası değildir. Bunun yanında faşizme karşı eylemli bir çizgiye çağrı yapmaktan çekinmeyen ESP’nin, Kobanê protestolarının meşru olduğunu ve sokakta eylemli mücadele çağrılarını açıkça dillendirse de, her ne kadar militanca bir eylem çizgisini vurgulasa da, HDP’nin bileşeni olarak kaldıkça bağımsız bir siyasi mücadele hattı oluşturması ve bu çağrılarının karşılık bulması mümkün değildir. Halihazırda Türkiye’deki rejimi faşizm olarak niteleyen ESP’nin de dahil olduğu HDP bileşenleri, anti-faşist blok oluşturma gayesiyle HDP içinde mücadele etmektedir. Çelişkili olan şudur ki, sözüm ona mevcut faşizm koşullarında HDP bu saldırıları seçimle geriletebileceğini iddia etmektedir. HDP’nin bileşeni olan aynı akımlar faşizmin ancak devrimle yıkılabileceğini sıklıkla söylemektedir. HDP’e içinde yer alarak bir hegemonya savaşı yürütmek ve “sağcı” eğilimleri yok etmek ümidi, tüm militan niyetlere rağmen, bu akımların buna alternatif bir tutum üretememesiyle sonuçlanmaktadır. Bu durum, bu akımları da Amerikancı muhalefete eklemlenmeye mecbur bırakmıştır. Devrimci Parti’nin tutumu da ESP’ninkinden farklı değildir.
Perihan Koca’nın soruşturma kapsamına dahil edilmesiyle TÖP’ün keskin bir çıkış yapmasını bekleyen olduysa dahi bu beklenti sükût-u hayale uğramıştır. “Kaybedenlerin saldırdığı”nı söyleyen TÖP, operasyonları pandemi ve ekonomik krizle toplumsal desteğini yitiren iktidarın “yıldırma politikaları” olarak nitelendirmiş, “kaosa sürüklenen” ülkeden rahatsızlıklarını dile getirmiştir. Oysa komünistler bilirler ki, devrimcilerin görevi kaosu örgütlemektir.
Gezi’yi bir onur meselesi haline getirip, yarışırmışçasına “Biz de oradaydık!” diyen sol akımların neredeyse hiçbirinin 6-7 Ekim Kobanê Başkaldırısı’nı sahiplenip ne olduğunu dillendirmemesi tesadüf değildir. Bu akımlar, Amerikancı muhalefetin peşine takılmış, seçimlere kanalize olmuş HDP’nin bir adım ilerisini, sandıktan ötesini tahayyül dahi edemeyen hareketler haline gelmiştir. Gezi ayaklanması burjuvazi ve onun ideolojisini taşıyan burjuva solu tarafından seçim kazanma ihtimallerine hizmet eden bir şekilde sunulmuş, Kobanê Başkaldırısı ise tüm bu seçim planlarını bozan bir ayaklanma olarak ehlileştirilememiştir. Kobanê’yi ağzına almaktan çekinenlerin, suç ve provokasyon ürünü olduğunu döne döne söyleyenlerin de asıl derdi, Kobanê Başkaldırısı’nın, kitlesel seferberliğin yolunu açmaya meyyal bir halk hareketi oluşudur.
